سخت افزار

من هم مثل بسیاری از هم‌نسل‌های خودم، با علاقه شدید به بازی‌های کامپیوتری و جانوران باستانی بزرگ شدم. پس خودتان لبخند گوش‌تاگوشِ منِ هشت ساله را تصور کنید که وارد قسمت بازی‌های ویدئویی در فروشگاه بلاک‌باستر محله‌مان شدم و یک بازی را پیدا کردم که اسمش Dino Cr***s بود. با ندید گرفتن اطلاعات پشت جلد بازی(و صد البته رده‌بندی سنی ESRB)، به پدر و مادرم التماس کردم این بازی را اجاره کنند و به سرعت به خانه رفتم تا بازی‌ای را امتحان کنم که فکر می‌کردم یک بازی تیراندازی ساده و سرگرم‌کننده است. در همین حد بگویم که فقط ۱۵ دقیقه توانستم بازی کنم؛ بعد از آن تلویزیون را خاموش کردم و خودم را غرق در کابوس‌ این جانوران دیدم. سال‌ها بعد، با یکی از دوستانم به سراغ این بازی برگشتم و از اول تا آخر آن را یک نفس تمام کردم، آسیب‌های روحی دوران کودکی‌ام را شکست دادم و به یکی از طرفداران پر و پا قرص بقیه مجموعه‌های مطرح Capcom در ژانر وحشت-بقا تبدیل شدم. مسلماً، من تنها عاشق سرسخت مجموعه Dino Cr***s در جهان نیستم و این مجموعه به یکی از سودده‌ترین فرانچایزهای Capcom تبدیل شده است. پس چرا بقیه مجموعه‌های ژانر وحشت مثل Resident Evil و حتی Silent Hill بعد از فراموش شدن، دوباره به مرکز توجه‌ها برگشتند (یا حتی در مواردی اصلاً فراموش نشدند)، اما عمر این مجموعه چند میلیون دلاری فقط تا نسل ششم کنسول‌ها ادامه پیدا کرد؟ این ایده وقتی به ذهنم رسید که در حال تماشای تریلر فیلم اکران‌نشده «65» از اسکات بک و برایان وودز بودم، تریلری که نویدبخش یک فیلم علمی-تخیلی بی شیله و پیله است که به مباحث سفر در زمان و انبوهی از این دسته از جانوران وحشتناک می‌پردازد. با توجه به واکنش‌ها به تریلر این فیلم که ثابت می‌کند مخاطبان, ...ادامه مطلب